شب اگر درون من سقوط کند
و شط خونم سياهي پذيرد
بادبان به سوي تو خواهم گشود
اي سپيده ي شبگير
من هنوز نه چندان مغرورم که لنگر بر نگيرم
و درين تيرگي بميرم .

من
آن ستاره اي رامي جويم که به قطب دوستم رهنمون شود .
نه آنکه سر سير و سفرم هست
که حديث زندگي تلخم را مرورمي کنم
زنجيري گردنم را مي فشرد
بي که بدانم به کجا پيوسته
و هر لحظه کوتاهتر
و کوتاهتر مي شود .

من هنوز نه چندان مغرورم که لنگر بر نگيرم
و درين تيرگي بميرم.