چه خوبي اي زرد پي « آشيل »
که مرا بهقله ي رفيع دوست رهنمون شدي
چه رحمت باز يافته اي .
چون از معبر باريک مي گذشتم
دريافتم
که من
نخستين مردي نيستم که برين شکوه ره مي يابم
اما چون به سختان باز پس مي نگرم
و معبد را ، فراز آشيانه عقاب مي بينم .
بر آستان معبد سجده مي کنم .
که :
من نخستين مردي نيستم که برين شکوه ره مي يابم .
خدايا ،
اما
فرجامين زاير معبدم بشناس .